Home
Het geheim van de laatbloeier
Haas heeft haast. Hij rent alsof zijn leven ervan afhangt. Haas is snel, supersnel. Altijd onderweg van A naar B en nog verder. Op een dag loopt er een schildpad voor zijn voeten.
‘Aan de kant, jij!’ roept Haas. Maar dat doet Schildpad niet.
‘Waarom maakt je geen plaats voor mij?’ vraagt Haas.
‘Omdat ik niet zo snel ben,’ zegt Schildpad. ‘Ik doe liever rustig aan.’
Haas vindt het maar niks. ‘Rustig aan?’ zegt hij. ‘Zo kom je toch nergens?
Daar is Schildpad het volstrekt niet mee eens. ‘Tuurlijk kom ik wel ergens, alleen misschien niet zo vlug als jij.’
Haas lacht Schildpad recht in zijn gezicht uit. ‘Misschien kom je dan wel ergens,’ zegt hij, ‘maar waarschijnlijk altijd te laat.’
Dat laat Schildpad niet op zich zitten. Die arrogante Haas. Hij heeft zin om hem eens een lesje te leren.
‘Zeg Haas,’ zegt Schildpad. ‘Wat zou je ervan vinden om een hardloopwedstrijd met mij te doen? Wie het eerst een rondje om het grote korenveld heeft gelopen, heeft gewonnen. Dan vraag ik Vos wel of hij scheidsrechter wil zijn.’
‘Ik vind het prima,’ grinnikt Haas. ‘Wanneer?’
‘Morgenochtend om 10 uur,’ zegt Schildpad.
‘Doen we!’ zegt Haas.
De volgende dag staan ze aan de rand van het korenveld, Schildpad, Vos en Haas.
Appeltje, eitje, denkt Haas. Dit ga ik natuurlijk winnen. Het korenveld is zo groot dat Schildpad daar wel een dag over zal doen. Dan lig ik al lang en breed aan de finish van mijn overwinning te genieten.
Hoe deze fabel afloopt, lees je in Beter laat dan nooit